Onze reizen - Torres del Paine
De taxi naar het vliegveld staat klaar om kwart voor zeven en er zijn geen files… Vliegtuig is reuze vol maar de piloot vliegt snel en doet er maar 3 uur over naar Punta Arenas. Tot onze verbazing zijn we de enige twee voor de transfer naar het hotel (wat toch 6 uur duurt) en dus zitten we heel riant in een ruime minibus met een tasje gevuld met water, nootjes, chocola en een boek. Victor de chauffeur spreekt alleen maar Spaans maar is zeer welwillend in uitleg en aanwijzen, we komen een heel eind met verschillende talen door elkaar. Lunch wordt aangeboden op een estantia die van dezelfde eigenaren is als het hotel. Met z’n drietjes beginnen we met pisco sour met empanada’s, gevolgd door lam met aardappelen en verschillende groenten. Dit onder het genot van een fles Chileense witte wijn en met geweld fruit en thee toe. Nog even een lesje schaapscheren en schapen hoeden en we zijn klaar voor de resterende 3 ½ uur naar Torres del Paine.
Lekker geslapen maar toch een kamer met een dubbel bed gevraagd. Peiro staat al klaar om ons te vergezellen op de dagtocht. En ja hoor, we zijn weer de enige twee! (Later blijkt dat bijna niemand in het hotel deze tocht maakt…niet zo gek). Eerst zo’n anderhalf uur op Tula en Mancha, twee paarden die deze rit gelukkig vaker hebben gedaan want ze klauteren over stenen, door rivieren en lopen over richels naast kloven alsof ze berggeiten zijn! Bram heeft het er af en toe maar moeilijk mee maar Mancha sleurt hem er door heen… We arriveren bij een refugee en van daar af is het een uur heuvel op en af met al veel mooie vergezichten. We merken toch wel heel duidelijk het verschil met het klimmen op hoogte zoals in Peru, gelukkig toch meer lucht! Het laatste uur breekt aan…had Peiro van te voren gemeld wat ons te doen stond was het nog maar de vraag geweest of we waren doorgegaan (op de terugweg zei hij dat hij het daarom nooit verteld…). Het was een uur steil stijgen en dan niet op een pad of iets wat er op lijkt, nee over rotsblokken. Hij bleef maar roepen dat we niet lang meer hoefden en wijzen op en groot rotsblok waar we naar toemoesten voor de Mirador. Mijn hemel wat een klim! We liepen gewoon als apen met handen en voeten. Maar het uitzicht was absoluut lonend, zeker omdat de zon volledig scheen. Het rotsblok was ook de plek voor de sandwich en tijdens het eten trok het zicht weg in wolken. Sneu voor de mensen die nog naar boven kwamen maar wij hadden mooi de twee verschillende gedaanten gezien van de tower.
Wat een heerlijk gezicht als je ’s ochtends toch wat duf naar de ontbijtzaal gaat. Je loopt bijna tussen de liggende paarden, en een knollig veulentje, door. Overal zin paarden op dit grote terrein van 120.000 ha; ze werken 7 dagen en zijn dan 7 dagen vrij en lopen overal rond. Een feest om te zien, zeker met de verschillende vogels zoals ibissen daar weer om heen. In maart schijnt een poema zich ook nogal eens op te houden rond het restaurant omdat de hazen dan afkomen op de warmte van binnen en het dus een makkelijk jachtterrein is.
Met een Zuid-Afrikaans en een Amerikaans stel rijden we naar Lago Grey met onderweg verschillende mooie stops zoals de Salto Grande waterval, Lago Nordenskjold, Lago Pehoe en Lago Torro voor lunch. De gids is er bevlogen en vertelt over de flora en fauna.
De terugreis is lang en hobbelig, half 9 zijn we pas terug.
We gaan 3 uur paardrijden met Paula en het Zuid Afrikaanse stel. Een makkelijke tocht deze keer naar Lago Nordenskjold met de vennetjes en heuvels daarom heen. Stikt van de muggen hier en Bram wordt gewoon opgegeten (ik heb me ingesmeerd…).Mooie tocht en weer zo anders dan wat we hiervoor gezien hebben, veel lieflijker en glooiend in plaats van steile hellingen.
