Zondag 9 februari 2014 :
Gisteravond sloten we een af met een beetje moeilijk kijkende Demis maar laten we het erop houden dat hij moe was. Vanochtend is weer stralend op tijd present voor onze uitstap naar de Mursi. Na een uur komen we aan bij Mago NP waar we de gids en een stuk verder de scout oppikken.
Het uitgeven is begonnen : 400 gids, 396 park...we sparen de bonnetjes braaf op. We passeren het eerste dorp waar veel fourwheeldrives staan om het volgende, meer rustige dorp te bezoeken. Waar we zo bang voor waren, waarvoor we dit in eerste instantie geskipt hadden gebeurd niet. Ze zijn een stuk rustiger dan we gedacht hadden en onze gids zorgt er wel voor dat ze niet te opdringerig worden en blaft ze af. Straks foto's roept hij en leidt ons rond.
Het dorp met hutten (of van gras alleen of van hout met grasdak) is niet zo spannend, het gaat om de mensen en dan met name de vrouwen. Er wonen hier 300 mensen (van de in totaal 10.000 Mursi) die een pap van sorghum, melk, vlees en bloed uit de hals van de koe als hoofdbestanddelen van hun voeding zien. 'Opgetuigd' zitten de meeste klaar voor de foto, per persoon 5 birr. Mursi vrouwen staan bekend om de schotels in de lippen maar het blijkt dat in het dagelijks leven ze deze niet inhebben. Alleen met feesten en ceremonies gaat de schotel in en voor de rest hangt de onderlip er maar een beetje geschrompeld bij. Ook de houten schijven in de oorlellen gaat blijkbaar regelmatig uit en we bezinnen ons over de verschillen in schoonheidsideaal... op de achtergrond springen volgens onze gids een paar zebra's weg...gemist.
Later in het museum in Addis lees ik het verhaal van de stokgevechten tussen huwbare mannen. Volledig uitgedost ter versiering en bescherming gaan ze elkaar met stokken van een meter of 2 te lijf. De 'wedstrijd' wordt maanden van te voren al voorbereid en de winnaar wordt gezet op geitenvellen voor huwbare dames. De mannen zijn altijd afkomstig van verschillende clans en je vecht dus eigenlijk voor de eer van je huwbare 'zussen' van jouw clan. Heb ik de gids niet over gehoord terwijl ik toch een foto maakte van twee mannen met die lange stokken!
Het fotomoment is aangebroken en je voelt je net op de veemarkt. Jij wel, jij niet. Ga jij er toch maar naast staan en jij wegwezen. Stapel 5 birr biljetten slinkt aardig maar je kan toch niet iedereen op de foto zetten? Ze zijn beledigd als je ze niet uitkiest...tja. Onze gids Dudu regelt het erg goed en houdt de opdringerige vrouwen en kinderen op afstand.
Demis vertelt dat hij gewoon boos kan worden op de Mursi mannen, die doen helemaal niets! De vrouwen doen hier werkelijk alles en ook de jongere generatie trekt gewoon opgedoft naar een dorp waar toeristen komen om daar hun hand op te houden. Hij vindt het helemaal niets! Volgens Dudu en Demis worden de Mursi gemisseld 60-75 jaar oud wat ons heel veel lijkt. Aan de andere kant moet dat voor de mannen wel te doen zijn als je je hele leven eigenlijk niets doet! Demis zijn opa is 105 geworden! Chief van het dorp 200 birr (ligt verder ook maar een beetje te lachen in de schaduw van een boom)+ 100 voor de video. Nog een paar toeristen en hij is weer binnen...
Scout afgezet...110 birr (of wij afgezet?) en terug naar Jinka. 'Look, zebra's' grappen Dudu en Demis; het blijken 3 jongetjes te zijn die hun hele lichaam hebben voorzien van witte strepen. Ze liggen beiden in een deuk om ons verbaasde gezicht.We lunchen met een lekkere spaghetti en rijst bij Besha Gojo Restaurant waar je elke toerist tegenkomt die je elders eerder hebt gezien. 5 minuten lopen naar Jinka Resort waar Demis ons ophaalt voor een kort bezoek aan de Ari stam.
Deze wonen praktisch tegen Jinka aan en leven ook bijna alsof ze in een stad wonen. De pottenbakster laat haar kunsten zien, de alcoholstookster lacht zich dood dat we niet willen proeven, de injerabakster bakt toch net voor de familie en de smid is toevallig net naar de kerk want zijn vuur is uit. Gelukkig verbaast Bram de kinderen weer met zijn statief... Niet een shocking bezoek dus.
Hup de berg op naar Jinka museum en Demis wil zijn auto wassen in de rivier en meldt ons dat het een hele leuke wandeling terug naar het hotel is. Bram zit zijn tijd uit op de trap in het windje en ik lees de zeer aanvullende informatie in het museum. Per stam zijn gebruiksartikelen en kledij samengebracht en interviews met vrouwen van verschillende stammen worden weergegeven over onderwerpen als huwelijk, versiering en besnijdenis. De documentaire kan niet getoond worden want er is geen electriciteit...
Half uurtje lopen naar het hotel, een voortreffelijke douche, biertje en goed eten en vroeg naar bed want er is weer geen...juist! Jinka Resort is niet echt een resort maar biedt zeker waar voor zijn geld.
Maandag 10 februari 2014 :
Geen electra geen boiler... jammer dat deze aanspringt als we gaan ontbijten. Bijtijds weg uit Jinka om door het gebied van Tsemay en Benna te rijden. We bezoeken deze stammen niet want Demis zegt dat we ze genoeg gezien hebben op de markt...bovendien zou de Tsemay die zich voornamelijk rond Weyto h
Oeverloos veel kuddes koeien, schapen en geiten op de weg die vanochtend allemaal naar het water gebracht zijn en nu weer huiswaarts sjokken. Ze begrijpen echt niets van de claxon. Wel heel vervelend voor de vrachtwagens die bergop kruipen en weer op de rem moeten staan voor niet wijkend vee. Voor ons heeft het wel wat en we lachen om de domme uitdrukkingen op de koppen. De meeste koeien vertonen grote littekens op hun flanken die er volgens Demis ingebrand zijn met hete ijzers om bepaalde kwalen te genezen.
Toch weer een hele ruk naar Konso, deels asfalt en deels hobbel, waar we in de Kanta Lodge lunchen.
Gids opgepikt en door naar New York Village. Je weet niet precies wat je ervan moet verwachten maar het is heel bijzonder. Door heftige regenval uitgeslepen 'wolkenkrabbers' in rood gesteente. Vroeger schijnen hier leewen, luipaarden en olifanten te hebben geleefd maar nu is het voorbehouden aan talloze vogels en enkele vossen. Demis ergert zich blind aan de kinderen die bijna voor zijn auto springen en vindt ze hier totaal onopgevoed en opdringerig. Nou niet alleen de kinderen...een oudere man tikt venijnig met zijn stok op mijn knie en roept biir! De gids maait hem met 1 birr uit de weg...
We zakken de berg wat af langs een natuurlijk beeld van de kruisiging en komen bij een Konso dorp dat natuurlijk ook weer op de Unesco lijst staat (wat niet zo langzamerhand?) en volgens de gids is dat vanwege de ommuring.
De ommuring bestaat uit gestapelde stenen van ongeveer 2 meter hoog, niet echt iets dat je nog nergens hebt gezien toch?De omwalling is ter bescherming tegen gevaar van buitenaf en tegen modderstromen in regentijd. Bomen staan voor de generatie waartoe je behoort. Geen idee hebben ze hoe oud ze zijn maar iedereen weet tot welke boom hij of zij behoort. Elke 18 jaar wordt er een boom bijgeplant dus de leeftijd is nogal flexibel. Hoe zou de boomplanter trouwens weten dat het tijd is voor een nieuwe boom? Hij plaatst er wel voor elk jaar een stok bij...of volgens andere verhalen komt er alk jaar een knoop in het touw dat in de boom hangt.
Voor 20 birr extra mogen we de compound van een familie op en krijgen een kijkje in de hutten en dagelijks leven. Fotograferen van hutten en kinderen mag, volwassenen kosten 2 birr.
Het dorp is niet zo groot maar heeft wel een bierbar waar we uitgenodigd worden het lokale bier te proeven...ik kijk eens in de kalebas en laat het toch maar aan onze gids over...
Op de terugweg passeren we de bekende grafstijl van de Konso en stappen uit voor uitleg. De vooroudercultus speelt een belangrijke rol in het leven van de Konso. Daarvan getuigen de enkele Waga die nog te bezichtigen zijn; houten beelden die volgens bepaalde richtlijnen gemaakt worden. De dode wordt geeerd met de oprichting van een serie houten beelden die oa zijn vrouw en kinderen uitbeeldt maar ook de gevaarlijke dieren die hij heeft gedood of leden van een andere stam. Het zijn erg geliefde objecten in de kunsthandel en velen zijn verdwenen. Waarschijnlijk ook de reden dat voor ik een foto kan maken bij het graf er een boze meneer aankomt die met stenen wil gaan gooien. Later zien we ze terug in het museum in Addis...
Kinderen fotograferen is hilarisch want zelfs als je ze te opdringerig vindt draai je je om met je camera voor ogen en roetsj, weg zijn ze. Bram met video op statief is helemaal een feest en ze dansen en springen om in beeld te komen. Hij heeft zijn schermpje omlaag gedraaid en de rest staat te genieten en met open mond (en snotneus) te kijken naar de bewegende beelden.
Time to go want we moeten nog een eind (en slechte weg) naar Arba Minch. Nog even rondkijken op de markt met vrouwen in de kleurrijke Konso rokken. Sandalen gemaakt van oude autobanden (leve de recycling!) is hier een hot item.
Toch weer bekende plaatjes waarbij de vrouwen handelen, sjouwen en druk zijn en de mannen het met de ‘bierkalebas’ in de hand vanaf de lokale pub aanschouwen...
We rijden door vruchtbare gebieden met oeverloos veel bananenplantages. De meeste bananen uit het land komen uit de regio en worden in overvolle vrachtwagens 's nachts naar Addis gereden...juist de Alqaida's!
In Paradise Lodge is het hartstikke druk (alle 52 hutten zijn vol) maar Demis regelt, in ieder geval voor vannacht, een hut met twee bedden. Een werkelijk heerlijke hut waar het heerlijk toeven wordt met uitzicht op de twee meren en ‘de brug van God’ met bovendien nummer 112 dus we voelen ons helemaal thuis!
's Avonds buiten op het terras van het hotel aan de vis, kan toch niet anders aan de rand van twee meren! We proosten een keer extra op de 23e verjaardag van Lars!