5 oktober 2011 – Bwindi National Park
7 uur strak in de auto richting Bwindi Inmpenetrable Forest, een lange weg maar onderweg moet er ook gespreurd worden naar de Tree Climbing Lion die alleen voorkomt in Ishasha. Veel bavianen op de weg, de olive baboon, en ook veel wegwerkzaamheden door de hevige regenval die ook een aantal bruggen heeft doen instorten. En ja hoor, we lopen vast op een vastgelopen bus die na veel andere pogingen uiteindelijk door Peter eruit getrokken wordt zodat wij ook weer verder kunnen.
In Ishasha leeft ook de topi, die verder in QENP niet voorkomt, en net door de gate heen worden we door hen ook meteen ontvangen. Ook veel waterbucks en Oegandese kobs maar geen klimmende leeuw te bekennen! Wel een prachtige tocht, zo alleen in deze geweldige vlakte, elke vijgenboom afspeurend want dat is de favoriete plek voor deze leeuw.Wel een stinkend kadaver van een buffel hetgeen een scala aan gieren lokt.
Beetje creepy maar mooi! We lunchen aan de rivier en een andere jeep meldt dat op de andere route ook geen klimmende leeuw te bekennen is hetgeen Peter doet besluiten de Lower track te nemen....en toen zaten we vast, goed vast en bleek tevens dat de fourwheeldrive niet pakte... Peter probeerde van alles maar we zakten steeds verder weg. Uiteindelijk belde hij een collega en die zou komen met een trektouw. Peter bleef steeds weer iets nieuws proberen en toen na een klein uur zijn collega verscheen reed hij net triomfantelijk de blubber uit!! Om 100 meter verder te moeten horen van zijn collega dat we een lekke band hadden...
Door alle oponthoud terug naar de vlotste route naar Bwindi hetgeen nog een aantal uren rijden was en onderweg nog maar eens alle vijgenbomen afspeuren maar helaas pindakaas. Over een toch wel heeeel beroerde weg en door allerlei dorpjes heen met wederom enthousiast zwaaiende kinderen kwamen we in de stromende regen aan in de Engagi lodge in Bwindi waar we allerhartelijkst onder de plu werden ontvangen en heerlijk na een warme douche een spelletje speelden voor we aanschoven voor een lekker diner bij kaarslicht tegenover ‘the gorilla’s in the mist’ berg...
6 oktober 2011
We zijn er helemaal klaar voor na het ontbijt om 7 uur. De start in het bezoekerscentrum is een film over de berggorilla in het algemeen...eigenlijk niets nieuws na alle documentaires die Bram al gedownloaded heeft en we thuis rustig bekeken hebben. We worden ingedeeld in 3 groepen van maximaal 8 personen met een gids en twee gewapende rangers. De trackers zijn al onderweg om vanaf de rustplaats van vannacht het spoor van de familie te zoeken. Er zijn 3 families en wij gaan op zoek naar de Rusherura van 20 gorilla’s waarvan een heel stel jongeren met een baby van 6 maanden. We kopen ter plekke 2 wandelstokken die helaas niet door onze lodge werden voorzien en Bram dacht aan 1 drager. Het worden er twee omdat dat toch wel aanbevolen wordt...en wat waren zij hun prijs in goud waard!
Van tevoren werd gezegd dat niet alleen je bagage gedragen werd maar dat je ook getrokken en geduwd werd, vooral naar boven haha... En dat bleek wel nodig na de reeds gevallen stortbuien! Uiteindelijk ploeteren we 3 ½ uur naar boven en het is een hele klim naar de top van 1800 meter over een uitermate modderig, glibberig en stijgend pad. Dan zijn we op de top en dalen af het vulkaandal in waar volgens de trackers ‘onze’ familie ongeveerd een half uur weg is. Totaal andere omgeving, de hakkende trackers volgend door het gebladerte en je voelt de spanning opkomen. Zijn ze er? Wat is hun stemming? Hoe dichtbij komen ze?
Snel wordt de silverback gelokaliseerd, onder schaduwrijk gebladerte moeilijk te zien maar zijn indrukwekkende rug en bilpartij zeggen genoeg! We zien hem uiteindelijk niet in vol ornaat maar met de Bokito beelden in ons achterhoofd zijn we daar niet heel erg rouwig om.... Snel komt de rest in beeld van moeders met kleintjes (jongste van 6 maanden op de rug van moeders), pubers die spelen en een kleintje van 2 jaar die bijna over onze voeten rolt!
Gids maant ons een beetje terug te gaan (officieel moeten we 7 meter aanhouden!) maar ook dat als de gorilla’s in beweging zijn het helemaal geen kwaad kan dat ze zo dicht bij komen. Niet aanraken is het devies. Ze kijken je recht aan en dan besef je pas hoe dicht de mens bij de gorilla staat en wordt het de vraag wie wie nu eigenlijk bekijkt!
Ze lijken zich hoegenaamd niet te storen aan de mensen om zich heen en gaan door met spelen en vooral eten. Heel veel eten, de hele dag door. Bomen worden omgebogen en het wordt begrijpelijk dat ze na 1 dag en nacht een volgende verse plaats opzoeken. Wat een feest! We proberen niet alleen te filmen en fotograferen maar er ook echt van te genieten zo dicht bij deze primaten te mogen zijn (daarbij is Bram dolblij dat zijn batterij power blijft geven na alle oplaadproblemen) want dit is zo bijzonder! Na een uur maant de gids tot vertrek en terwijl de trackers een weg uit de bladerwildernis hakken krijgen we nog een toegift...een 3-jarige die een boompje heeft veroverd en deze aan het ontdekken en slopen is. Klein manneke in de kruin, we lopen er in een halve cirkel omheen waarna onze dragers bladeren plukken om een picknickplaats te fabriceren. Picknicken om de hoek bij de gorilla’s...wie bedenkt dat?
Dan natuurlijk nog 3 uur terugploeteren waarbij we in het drassige gedeelte te maken krijgen met een ‘big ant attack’ ! Getver, ook al sta je een seconde stil, ze zitten al op of in je broek en bijten!!! Big ants, run! Roept je drager dan maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan in de modder... Enfin, we boffen dat het vandaag niet gaat onweren en we er met een matig buitje vanaf komen en om 4 uur zijn we terug. Ik ben onderweg wel de hakken en achterkant van mijn schoenen verloren…maar dat heb ik er dik voor over!
Wat een geweldige trip, overtreft de verwachtingen zeker wat betreft de afstand tot de gorilla’s. Het is bijna niet te begrijpen dat ze mensen zo dicht bij laten! We komen terug bij de lodge en zijn werkelijk gesloopt maar zo voldaan! We hebben zelfs een certificaat gekregen van deze gorilla tracking omdat het zwaar is...gelukkig zei de gids pas achteraf dat ze gedacht had dat we om 7 uur terug zouden zijn (in plaats van de 4 uur die het werd!) en ik ben apetrots (wel gepast in deze context) op Bram die werkelijk over randjes langs de steile berg liep alsof hij geen hoogtevrees had! Heerlijke hete douche, spelletje spelen en kapot om 9 uur naar bed. Moe maar voldaan, dit nemen ze ons nooit meer af!
