Onze reizen - Atacama
Om 8 uur met de taxi naar het vliegveld van Cusco (10 sol) voor de vlucht naar Lima om 9.25. Het inchecken duurt nogal even omdat de dame de komende drie vluchten wilde doen maar dat in Santiago we de koffers wel nodig hadden.
We zitten lekker op de eerste rij voor de korte vlucht naar Lima maar voor de langere vlucht naar Santiago zitten we niet eens naast elkaar en bah, allebei in het midden. Het vliegtuig is gelukkig niet vol dus door snel handelen komen we zelfs bij de nooduitgang te zitten. Riant!
De Holiday Inn ligt aan de andere kant van het zebrapad van de aankomsthal en we wanen ons in een superdeluxe hotel als we de kamer zien. Wat een verschil met de vorige dagen, bijna decadent!
Geen flesje wijn of biertje te vinden in de winkeltjes van het vliegveld (en geen minibar in de sjieke kamer) dus bij een sandwichbar een koude fles witte wijn gescoord voor onze late borrel (8 uur) op de kamer met de tijd film en foto’s in te lezen en een mailtje naar het thuisfront te sturen. We hebben gratis 1 uur internet per persoon hier.
Goede steak beneden in het restaurant gegeten en sinds lange tijd in een lang en breed bed gedoken.
10 februari 2009
Om 6.45 vertrekt onze vlucht naar Calama in het noorden van Chili. Dit is het bedenkelijk stuk voor Bram want hij heeft het rechtstreeks geboekt bij een Chileens agentschap en kreeg een nogal wat vage voucher gemailed… Maar zijn naam staat op het bord van Claudia en met nog 6 Fransen worden we in anderhalf uur naar San Pedro de Atacama gebracht en naar Hostal Iorana Tolache (barakken zoals Bram het noemt…) Ziet er verder verzorgd uit, een mooi uitzicht op de vulkanen en we lopen in 15 minuten naar het centrum(pje).
De eerste stop was Death Valley, volgens de gids natuurlijk de belangrijkste en meest indrukwekkende Death Valley ter wereld (helaas zou deze arrogantie blijven duren…). Duidelijk was te zien dat het gesteente zacht was, uit verschillende mineralen-lagen bestond waarvan zout natuurlijk het meest in het oog sprong en het had eigenlijk iets weg van een maquette. Het was dat je ervoor stond maar het leek bijna niet echt. Volgens de gids was het geen lava (weet je hoe lava eruit ziet dan herken je toch het uiterlijk?), neeee, het was alleen maar as dat samen met de regen die hier bijna nooit valt opeens gesteente vormt….het leek of iedereen zijn mond hield…
Tocht werd vervolgd naar het natuurreservaat van de Vallei van de Maan; de eerste stop hier was voor een wandeling door een canyon met een grote verscheidenheid aan rotsformaties. De zon werd minder warm en het leek wel of de rotsen daardoor gingen kraken, bij breuklijnen dekten we ons zelfs in dat er een stuk af zou kunnen scheuren, maar dat was puur het gevoel. De groep was nogal langzaam maar dat had het voordeel dat Bram en ik samen eenzaam voorop liepen en je wel een heel bijzondere beleving hebt van zo’n kloof.
Zowaar om 8.10 opgehaald door een andere bus met een andere groep mensen. Vreemde Fransen uit ons hotel ook weer mee… De gids lijkt een zware nacht te hebben gehad maar klaart in de loop van de ochtend op. Eerste stop is in de buitenwijk van Toconao waar veel fruitbomen staan en (nog wel) een klein stroompje het water aanvoert. Het winnen van mineralen in deze omgeving vergt bijna al het water en men is bang dat er over een jaar of 10 niets meer zal groeien.
Na de lunch om 3.15!!, in een toch wel heel lokaal restaurant Sta. Barbara in Sorai, worden we ‘gedwongen’ dingen te eten en drinken die we op vakantie altijd laten staan…er is niets anders…hopen dat het vannacht en morgen goed gaat!
Op de kamer alles maar tegen elkaar open om de woestijnhitte te verdrijven (jaja, we hebben wel een televisie maar geen fan!) en ons Gato wijntje erbij. Straks toch nog maar even iets eten hier in het restaurant, alhoewel we zo laat gelunched hebben humhum….
12 februari 2009
Hoe bedoelt men het koelt ’s nachts af in de woestijn? Het wordt een warme, woelende nacht en met het stof van gisteren nog in onze branderige ogen zitten we na het ontbijt in de bus voor onze archeologische dag. Als eerste rijden we naar Pokara Quitor, een oud fort van de lokale bevolking die in 1540 definitief hier door de Spanjaarden werd verslagen en uit het fort werd verbannen waarna het leeg bleef staan. Delen zijn heropgebouwd door de universtiteit en er is verder weinig van bekend. Toch weer een hele klim naar boven in de warmte…we dachten dat we dat ondertussen achter ons hadden gelaten.
Rond lunchtijd terug naar het hotel en we besluiten eens even helemaal niets te doen, pakken een boek en settelen ons in de schaduw bij het kleine koude zwembad. Maar we storten werkelijk helemaal in ! Lam van de warmte vluchten we naar binnen, eten een heerlijke pasta en houden siësta in de kamer. Er is geen zuchtje wind, jemig wat warm!
Spelletje spelen in het restaurant en wederom prima gegeten. De was is ook klaar en is ‘on the house’ … Vroeg naar bed, wekker staat op 4 uur!
Ongeveer half 5 opgehaald voor de lange, donkere en reuze hobbelige rit naar de Tatio Geisers. Daar aangekomen blijkt wel dat je er met zonsopgang moet zijn zodat de stoomwolken zo goed mogelijk uitkomen. Zeer bijzonder als je zoals wij nog nooit geisers hebt gezien. Het verhaal dat ze tot 10 meter hoogte kunnen spuiten lijkt wat overdreven aangezien je er gewoon met je neus boven kan hangen en er in dat geval dus echt wel gewonden zouden vallen… Gids is nogal waardeloos en de rest van de groep Oostenrijkers die heel goed Spaans spreken maar er met een gezicht bij staan van wat doen we hier! Als het ontbijt geserveerd wordt op een tafel bij de geisers stieren ze erop af…
Op de terugweg maken we verschillende stops met mooie uitzichte, lama’s, vicuna’s en watervogels. In het plaatsje Machuca wordt iedereen aangeraden een empanada lamavlees te eten maar om 10 uur staat onze maag daar niet echt naar dus we lopen naar het kerkje. Het dorpje lijkt verder wel uitgestorven!
1 ½ uur tot Chiu Chiu met een van de oudste kerkjes van Chili in een echt woestijnstadje en door naar de ruïnes van Lasana. Weer klimmen maar ook weer een heel ander tafereel zo in een vruchtbare kloof met een riviertje in het midden van de woestijn.
Keurig op tijd zijn we op het vliegveld en kunnen gelijk inchecken voor Paaseiland de volgende dag (ze zegt dat het plaatsen bij de nooduitgang zijn maar dus net niet blijkt de volgende dag….). Koffers gedropt en terug naar het vliegveld voor een overheerlijke hamburger want in dat strakke restaurant van het hotel hadden we even geen zin. En daarna weer dat heeeerlijke bed!